Recenzja polskiego komiksu Postapo – Najpierw Słychać Grzmoty #2

“Kiedy już spłonął dom, ten w którym mieszkałeś – gdziekolwiek, kiedy już spadł ostatni grom żelaznego wojska wrogiem stał się człowiek. W piwnicy obok, nocą pod kolbami kości gruchocą, ty, bez snu, ukryj skroń, nasłuchuj u drzwi, ściskaj w spoconych dłoniach, bagnet i broń. Nie trzeba twojej krwi.”

“Postapo. Najpierw Słychać Grzmoty” to drugi zeszyt album serii Postapo, który ukazał się dokładnie rok po premierze pierwszego. Jakby nie patrzył, to kawał czasu czytelnik musiał zaczekać, zanim poznał dalsze losy bohatera Marcina Tramowskiego, któremu przyszło żyć w postapokaliptycznej Polsce. Jeśli nie zakupiłbym obydwu zeszytów albumów w jednym czasie, to z pewnością nie wiedziałbym, o co w ogóle chodziło, jak wygląda świat i w jakim momencie zakończyła się poprzednia przygoda. Pomijam fakt, że pierwszy nie zapada w pamięć (jego recenzję możesz przeczytać tutaj).

Rys fabuły

Ale skupmy się na “Postapo. Najpierw Słychać Grzmoty”. Akcja dzieje się w małej wiosce pod Warszawą, gdzie bohaterowie wiodą „niby” stresujące życie w okopanym, rodzinnym gospodarstwie jednego z członków bandy. Obiadki, polowania, rozmowy o tym, że pasuje się przenieść gdzieś bliżej zapasów żywności, znaleźć większą grupę itp. Zaczyna się przekonywanie niezdecydowanych, którzy nie chcą opuszczać rodzinnego domu. To nic, że gospodarstwo nie zapewnia wystarczającego bezpieczeństwa w tym zdegenerowanym świecie. Sytuacja drastycznie się zmienia w momencie, gdy na trop grupki ocalałych trafia ekipa żądna ludzkiej krwi.

Bohaterowie

Tak jak w poprzednim zeszycie Postapo nie mogłem w jakikolwiek sposób wejść w skórę bohaterów, wczuć się w ich sytuację, tak samo i w tym zeszycie ciężko mi było utożsamić się z losami grupy ocalałych. Główny bohater jest nadal nieco mdły. Pomimo, iż pojawia się dłuższa retrospekcja z wczesnych lat Marcina, która zapewne miała nieco przybliżyć czytelnikowi postać głównego bohatera, to i tak jest on mało wiarygodny.

Oprawa wizualna i wykonanie

O stylu rysowania oraz scenariuszu wypowiadałem się już wcześniej, zatem tylko wspomnę, że komiks wyszedł spod ręki Krzysztofa Małeckiego, a scenariusz kreślił Daniel Gizicki.

Sam rysunek nadal do mnie nie przemawia. Uproszczona kreska i monotonne ujęcia ramek z pewnością nie przypadną do gustu miłośnikom wysmakowanych kadrów rodem z komiksów Marvela. Szkoda, że twórcy nie pokusili się o dodanie kolorów, które przecież fenomenalnie potrafią dodać klimatu.

Samo wydanie nie prezentuje się najlepiej, może to kwestia ceny (24 zł), jednak kontrola jakości nie powinna przepuścić egzemplarza takiego, jaki trafił w moje ręce. Przez środek komiksu, na każdej rozkładówce miałem coś w rodzaju prążkowania, które pojawia się często na wydrukach laserowych przy kończącym się tonerze… Hm, może to pech, a może ktoś nie przykłada się do jakości wydawanych egzemplarzy.

Podsumowanie

Pomimo, iż moja ocenia komiksu jest dość niska, to jednak miłośnicy postapo mogą znaleźć w nim coś dla siebie. Być może polskie realia kogoś zainteresują, być może ktoś odnajdzie w głównym bohaterze bratnią duszę? Dla mnie momentami naiwny, nudny, nieco naciągany, jednak ciekawie skontrowane zakończenie może zachęcić do sięgnięcia po następną część.

Te dwa zeszyty albumy pozostaną na półce przez jakiś czas, jednak obawiam się, że jeżeli na kolejny zeszyt album będę musiał czekać rok, to z pewnością te zmienią właściciela.

Aktualizacja! Ponieważ czytelnicy zwrócili mi uwagę, iż komiks w objętości 96 stron to już album, a nie zeszyt, jak pierwotnie pisałem, postanowiłem poprawić te określenia w powyższym tekście.